Montaigne’den bir şey okumuştum. Tam hatırlamıyorum ama kısaca şunu anlatmıştı: Bazen o bile unuturmuş yazarken ne anlatmaya çalıştığını keşfetmek ondan önce bir başkasına düşermiş.
Hep düşünürüm yazdıktan sonra; ne anlarım acaba bu yazdıklarımdan birkaç gün geçip de okuduğumda ya da yazdığımı bile unutturacak yıllar geçtiğinde değerse o kelimelere gözlerim, ne hissederim?
Belki bambaşka birisi çözümler bugünkü beni, yarınki ben bile anlamazken ne demek istediğimi. Belki de kayıplarda süzülecek cümlelerim, olmaları gereken yer zaten orasıymış gibi.
