Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor Evet hiçbir şeyi beceremiyorum yine. Pollyanna olarak bunun iyi bir ödül olduğunu düşünüyorum. Ne ödül ama. Neden böyle biri oldum ben. Neden değer verme konusunda hiç sınırlayamadım kendimi bir kesimden aşırı nefret ederken diğer tarafı hep çok sevdim. Kaybeden olmamdaki asıl nedende buydu sanırım. Soyutlamak istiyorum kendimi insanlardan uzaklaşıp insanların içinde olmadığı bir şeyler yapmak istiyorum tahammülüm kalmadı iki ayaklılara. İnziva mı denir buna geri çekilmek mi yoksa kaçış mı? Hangisi işime gelirse öyle seslenirim artık ona. Ama ben kaçmaktan da gocunmam ki. Yapacak hiçbir şey kalmadığında, dönecek bir sokak olmadığında, eğer çözüm kaçmaksa kaçarım cehennemin dibine kadar. Evet bundan da gocunmam ki. İçime çekilmem lazım her şeyin yoluna girmesi, kafamın düzelmesi için, içimde kaybolmam lazım. Ben ıssızda olursam eminim ki bir şeyler düzelecek sadece kendimle uğraşırsam Pollyanna olmama da gerek kalmaz hem. En kötü durumdan bile yüzümü güldürecek şeyler çıkardığım için sevmiyorum kendimi. Üzülmeme bile izin vermiyorum, ne biçim bir düzensizlik içinde düzendir bu. Arap saçının içinde çıkış yolu bulmak yerine, bulunduğum yere oturup kalmak istiyorum müziğe de gerek yok kendimi dinlesem yeter, şu yorulmak bilmeyen iç sesim biraz daha patlatsın kafamı. Yok efendim yok benim kaybolmam lazım olmuyor böyle o kadar insanla. Oysaki günün çoğunluğunu tek geçiriyorum buna rağmen yalnız olmadığımı düşünüyorum. Tamam belki yanımda nefes alan birileri yok ama beynimde beni kemiren o kadar çok insan düşüncesi var ki. Yalnızlığımı ihlal eden onlar. Yakınlarda onları şikayet edebileceğim bir yerde yok; ben cezalandıramam ki. Kezzap döküp yakmak istiyorum bazen, kafamdaki düşüncelerin sahiplerini. Beni yalnızlığa iten ceza kılıklı insanları. Söylemesi kolay evet. Hem ben korkarım zarar veremem kimseye, bana daha kötüsünü yaparlar döverler belki bilmiyorum işte. Ben hep korkan taraf oldum korkutan olmayı beceremezdim zaten. Ne o kadar çirkin bir yüzüm ne de yüzüne bakılmayacak kadar insafsız düşüncelerim vardı. Olabilecek en sıradan insan olmaya çalıştım. Göz önünden kaçıp hep arkalara saklanmak istedim yine buldular beni. Düşüncelerimi kokladılar sanki yoksa nasıl bulurlar o kadar derinde olacak iş değil efendim. Bir insan nasıl olurda kaçmayı beceremez. Beş yaşındaki çocukların bile saklambaç oynarken çok iyi gizlendiklerini düşündükçe evrendeki yerimden utanmaya başladım. İnsanlar nasıl başarıyor peki onca iki ayaklı arasında nefes almayı hatta düşünmeyi. Ben kalabalıkta kafamı toplayıp da iki kelimeyi yan yana getirmekten çekiniyorum. Bir çözüm bulmam lazım, şizofreni tedavisi görmeden önce,dışarıdan bir hasta gibi göründüğüme eminim. Hastalıklı olan ben değil bu kadar insanın yan yana durmasından kaynaklanan ucube düşünceler. Evrende yalnız kalmaya ihtiyacım var yok mu gidebileceğiniz ıssız bir köşe.