Bir başıma yani tek benim için çıldırdığımı söylemek kolay olandır.Tıbbi uygulamalar sonucunda herhangi bir hekim karar verebilir buna.Ya da anormal davranışlarımdan ötürü çevremdeki insanlar normal olmadığımı söyleyebilirler.Zor olan bireyin çıldırdığı kanısına varmak değil toplumun normal olmadığını dile getirebilmektir.Çokça gözlem ve bir o kadarda cesaret ister bu eylem.
Aklımı yitirdiğim doğru değil,gerçek olan sıkça aklımı yitirdiğimi düşünüyor olmam.Hekes gibi yürüyor olmam,yeyip içiyor sonra gülüyor olmam bir topluma ait olduğum anlamına geliyorsa sözüm yok buna.Yahut yaşamak zorunda olduğum insanların oluşturduğu kalabalık bana bir yer verdiyse aralarında bunada sözüm yok.Zaten elimden bir şey gelmez düşünmekten başka.Sorun bende olabilir.Yani bunu yaşamak istiyorsa insanlar,mutluluk buysa yahut boşverin mutluluğu insanların mutlu olmak gibi bir gayeleri yoksa çürük elma ben olabilirim.Pek sesim çıkmamalı galiba.Sorunlarımı kendime anlatıp kendim yaşamalıyım.Toplumu meşgul etmemeliyim kendime sövdürerek.Ben normal olanı düşünüyorum siz normal değilsiniz desem ne değişecek değil mi?
Topluma rağmen çoğu konuda yalnızım.Toplumun tanımını yaptığı kavramları kendime uyarlıyorum ve bunu korkularımdan arınmış olarak yapıyorum.Çoğunluğun inandığı yahut doğru olarak kabul ettiği eylemlere çukurlar açıyor,tabanına inecek kadar kazıyor ve devam ediyorum bu işleme rahatladığımı hissedene kadar.Ezbere inanışlardan,anlamı bilinmeden okunan dualardan,zenginlerin verdiği öğütlerden,insanları hudutlara bölen fikirlerden ve aklıma gelmeyen bir sürü şeyden uzak durmaya çalışıyorum.Toplumu üzerine basmamam gereken bir bataklık olarak görüyorum,tehlikeli ve korkulan.
Kalabalıklar yanılabilir.Kalabalıklar doğrunun noteri değildir.İnsanlar bir araya gelince sesleri daha gür çıkabilir fakat Tanrı olmazlar.Toplum tarafından dışlanmak korkusu aptalca bir korkudur.Benim korkum ise toplum tarafından dışlanmış bireylerin bir araya gelip yine bir toplum oluşturmalarıdır.Başka bir korkum da bu bireylerin oluşturduğu toplumdan dışlanan insanların tekrar tekrar bir toplum haline dönüşmeleridir.Kimse gibi yada kimseler gibi düşünmek zorunda değilim.Eylemsel zarar görmediğim sürece insanların yahut toplumun hakkımda söyledikleri umrumda değil.Sevilip sevilmemek umrum değil.Yalnız yaşayıp yalnız ölecek olmam umrumda değil.İnsan kendi yaşadığı hayatın,kendi tevazusunun,kendi günahının hesabıyla yaşamalı,dayatılanın yada toplumun değil…
Mehmet Deniz Yılmaz
2 comments
Anlamını bilmediğimiz dualar anlamını bilmediğimiz kurallar ve anlamını bilmeden ölüp gitmek kaderimiz galiba yazsakta çizsekte anlamaz kimse.
Anlatmak gibi gayem yok uzun zamandır.Yazmak istediğim için yazmayı öğrendim.Açıkcası insanlarda umrumda değil yani okumayan,yazmayan insanların ne düşündükleri ne dedikleri pek umurumda değil.İnsanlar küfür etseler de yazacağım etmeseler de.Kendimi rahatlatma çabası benim ki.Teşekkür ederim yorumunuz için şiirle kalın…