Gecenin bu kör saatinde kalkıp yazmak nereden aklıma geldi bilmiyorum. Sanırım içim çok dolu. Yine... Rüzgarın saçımı yaladığı bu gece diğerlerinden biraz daha farklıydı sanki....

Mavi yorganımın altında, ölümü bekliyorum. Bir yerlerde fısıldıyor bana, beni çağırıyor ölüm. Biliyorum. Evimin önündeki yaşlı meşe ağacını seyrediyorum bütün gün. Onu ve kurumuş...

Söylediğim şeyler mi seni bu kadar kıran, yoksa kırılan umudun mu? Saçma kararlarım mı içimdeki çığlığın sebebi, yoksa paramparça olan hayallerin mi?      Gittikçe...

Size, "ölüm nedir ?" diye sorsam bana nasıl bir cevap verirdiniz? Uzun bir sessizlik midir ölüm? Yoksa sonsuz bir uyku mu? Tamam o halde...