Senin, ne adımı bilmen zaruretNe bilmemen kayıpİhtimal, tanımıyorsun da beniBenim, yumurtayı rafadan yediğiniBilmemem bile ayıpÇünkü seviyorum seni.

Gidebilirsin tek derdin buysa Boyun eğecek değilim, Yalvarmamı bekleme Güçlü görünmek adetimdir. Gidebilirsin, Masada kalsın yine bardağın Kazağın askıda… Beni düşünme sen! Dudaklarım yokluğu da gördüler Dudaklarım, azla yetinmeyi de bilir. Kalsaydın şayet demeyi...

Benim, Hep benim, Tek benim Her kötü sonun sorumlusu. Gün sunumu günahlarımın cezasıdır Haylaz sırtımın arsız kamburu Her sürüncemede Bütün zamanlar bağ bozumunu gösterir bana Birini sevince yeniden şekillenecek gibi olur evren Kalıpları...

Henüz dizlerimde çocukluğumu sallıyorken Dipsiz bir kuyuya Son sürat inen taşın Çaresizliğini takındım boynuma Düşüncelerin kıskacında büyüdü gözlerim Gerçek bir ders verdi uykusuzluk, Öğrendim, geceler çok uzun. Gençliğimi boğazıma düğümleyip Hüznünü dağıtmak...

Adam dehşet saçan gözlerle bakıyordu etrafa Adamda asil bir avcı duruşu Adam; kararlı Kadının dudağının tam kenarında Akşamdan kalma bir gülümseme Kadın; güzel Kadın; alımlı Derken karşılaştılar ansızın Birden karşılaştı...