Meğerse insan hüzne de acıkır ve yoluna koyulurmuş, Fakat bu açlık apayrı. Sanki dîvâne olup yanmak gibi, Hasret ve aşkla keşfe çıkmışcasına... Bir nevî zamanın içinde...

Gidenler oldu, kuşlar gibi özgürce, Hasretim şâh'a kalktığında gökyüzüne baktım, Görmek için o kuşları, belki dönerler diye, Sol yanım pençelendikçe gök yüzüne baktım, Gidenler oldu, mecburen ve gizlice, Elimde...

Bazı melodiler vardır ki zaman kavramından söküp çıkartır insanı. O melodiler özeldir, paylaşılmaz, velev ki sırdır. Genellikle o hapsolunmuş, zindandaymış hissine boğulunca yaşanır. Serapmışcasına...

Bulutlara olan hayranlığım bir başkadır, bu gözler başka bir boyutta! Tınıların, notaların hüznü esir aldı bugün beni. Hislendim ve hemen gidip gizlendim hep yalnız gittiğim...

Azlıkta ki bolluğu hep kaçırmışım, meğerse yokluktaymış varlık. ''Nasıl yani, varımızı yoğumuzu bir kenara itip yokluğa razı mı gelelim?'' Diye düşünenler olabilir, hayır efendim,...