içinde yaşanılan an, geleceği kemiren geçmiştir.” (bergson) haklıydı. zamanla, peyderpey kemirdik geleceğimizi. hayal edilenin aksine, teoriye mugayir bir hale bürünmeye başladı ve biz istemlice körlüğü seçtik....

Tamam, Ahir zamanlardan bahsedelim. Görünmeyenlerden, görmeye tenezzül etmediklerimizden, Tadı tuzu kaçmış bir akşam yemeği ve Somurtkan yüzlerin olduğu bir aile meclisinden, Miadını doldurmuş ikili ilişkilerden, Olanların inkarından, Defaatle yapılan aymazlıklardan, Tartışmadan ziyade münakaşalardan, Farklı...

Olmuyor işte, Ne kadar denesen de olmuyor. Rüyalarının davetsiz misafirini tek celsede def edemiyorsun. Tek nefeslik koşu mesafesinde ve dün kadar uzak. Düşünmek yasak mı farklı senaryolu...

Masaya, -En azından bir kere, Elindeki en büyük kozunu; Tek celsede, umarsız savurganlıkla, en soğuk tavrını takınarak vurmak lazım. Meramını anlatamadığın takdirde elinde kalan; Yarı...

Kabulü zor, karmaşık anların, Çekirdeğine doğru kamikaze uçuşu. Yaprakları noksan, sonbahardan kalma ağaçların yanında, ‘Karanlığı kucaklayan’ Toprağı hüznünle kurutmuş, Yarana göz yaşı basmışsın, sen. Açlık ve eksiklik hislerinde, Durgun ve ürkek, Duyarlıdan...

Ufak badelerin peşinden koşmayı sevmezdim, Mantığıma müstesna eylemlerden kaçınmayı kendime misyon bellemiştim. Kalın duvarları, labirentli yolları olan, asla teslim olmayacak bir zihin. Daima planları olan, analizlerini eksik...

Düşünsene; Kendini kandırıyorsun, Kendini kandırmaya çalıştığını biliyorsun, İnanmaya çalıştıklarının aslında değersiz olduğunun farkındasın, Ayırdında olduğun şeylerden ötürü tereddütler içerisinde kıvranıyorsun, Gelecek diye zırvalayıp, planlar yapmaktan korkuyor ve kozunu...

Haliyle uzun zaman alıyor silmek imgelerini, izlerini, tesirini, Silkip atmak kırıntıları üzerinizden, Sivri parçalara basmadan pasajı geçebilmek. Öznesi nezdinde kendini değersizleştirmeye meyyal olduğu vakit, işte o zaman, Bir...

Ne kadar da kolay değil mi? Gözünü kapayıp bulunmaktan zevk almadığın ortamlara dalmak. Günü geçiştirmek için her şeye zarar gelmez edasıyla yaklaşmak. Düşünmeden, taşınmadan, umarsızca, Tedricen değil; aniden...

Aramızda yeni misaklara yer yok, Sen gönlümün topraklarında bir yabancısın artık. Ardı ardına, müselsel ilerleyen çığlıklara gebe hallere yer yok, Peşini bıraktığım yılların hüznünü üstüne çalmış, Yedi diyara...

İki kayıp var şehrin sokaklarında, Kaybolmaktan korkup durumun farkında olmayan. Yollarının kesişmesinden korkan bir taraf, tarafsızın karşısında. Biri metruk, biri müzmin düşüncelerde kendi çerçevesinde. Nobranlıktan kime fayda gelmiş...

Küçük bir komün, Yeni geldin, karşılaşıyorsun. Ruh hali her zamankinden farklı. Neşeli ama yine de; Kötü bir başlangıç, boşverdin. Kısa bir tur, ardından bir parça medeniyet. Terkedilmiş bir deniz kenarı, Parçalı...

Gidenin ardından bakmak istemedi, Yeryüzündeki yıldızlar misali düşmüş, yorgun ve bitap. Gökyüzü çalınmış yüzüne, rüzgarın asiliğini benliğinde muhteva ediyor. Hataları sinmiş üstüne, bu yüzden; misafir kalacak gittiği...

Yapma, Bilmediğin ve bilemeyeceğin kavramlar hakkında nutuk çekme bana. Kolayına geliyor, Kendini kaçırdığın kumdan kaleden pervasızca atmalar. Sen, aldanmaların hasını yaşayanlardansın, Bari bu sefer, Ketum ol, sık dişini, masal anlatma...

Yeni düşmanlar yaratmak bizim için çok basit bir hadisedir. Bizim safımızda olan kişiseli ekseriyetle görmezden gelir ve tehlikeli kıyılara sıcak bakarız. Çevremizde; sahte gülüşler,...

Kafamı dost gibi görünen yastığa gömüp, Geçmesini umuyorum, her gün, yeniden. Göz açıp-kapayıncaya kadar gitmiyormuş, onu anladım. Her karanlığa girip aydınlığa uyanma deneyimi sonrası, Daha kuvvetli geliyor, oracıkta...

Bir zaman ki; bittiğin Hayret etti: Yorgun şövalyeler ile bozacı geçinenler Emsalsiz ve tek elden gelen, Ağız birliği etmiş silüetler birliğin, -Bir de bunu deneyeyim- Tutmadığında teorin, havale hazır, kapıda...

Yarım insan genişliğindeki kaldırımlarda, Gereksiz samimiyet ürünleri imal ediyoruz. Omzumuza çarpan, Sırtımıza dokunan, Tebessümden noksan, Yılların yabancıları geçiyor ardı sıra… Yıllanmış yalnızlar yaparken veda seremonisini; Gönüllerde buruk acı, gözlerde yorgun zamanlara...

Bazen her şey apaçık, gün gibi ortadayken akıbeti belirsiz, arkasına erişemediğimiz kapılara oynamak gelir içimizden. Başından kelli sonu bariz tiyatroların kurgusunu değiştirmeyi deneriz. İşler...

Yakın geçmişin üzerine yalan tabanlı ilişkiler, Üzerlerine gelen karabulutlar ile beraber, Birinin gölgesi, zihnindeki hayaleti ve flulaşmaya yüz tutmuş silik silüeti… Son demlerinde kayboluşunun ardından. Masumları incitmeye değer...

Kötü bir çevrede, yanlış yetiştirildik. Tüm insanlık için geçerli, meyusiyet dolu olgular bütünüdür bu. Hepimize atfen söylüyorum: Daha fazla konuşmak, anlatmak için sorduk; öğrenmek için değil. Eşit şartlarda...

Gök kubbenin altında, Tek kişisin, bir başına, yalın, yalnız. Yıldızlar meydan okuyor karanlık düzlüklere, Ve kirlenmemiş kararların ile halin yaman, yaran derin, yorgun zihnin, vuslata ermiş bedenin, Sanki; Ezbere...

Seslenirdim göremeyip; hissettiklerime Kadimdi zaman, tesiri üzerimizdeydi daima Bucaksızdı deniz, hayallerimde, sonra kurudu birden; Tuzu kaldı, yalancı beyazlık, sahte umut aşıladı. Aşındı duvarlarım, savaş...

“İçinde yaşanılan an, geleceği kemiren geçmiştir.” (Bergson) Haklıydı. Zamanla, peyderpey kemirdik geleceğimizi. Hayal edilenin aksine, teoriye mugayir bir hale bürünmeye başladı ve biz istemlice körlüğü seçtik....

Etrafta eksikliklerini sarih sebepler yerine alakasız nedenlere yamamaya çalışanlar var. Ne kadar açıklarsanız, o kadar anlamazlıktan gelerek kendilerince yıldırma politikası uyguluyorlar. Bir baltaya sap...

Ağustos… Farklıydı. Yeni misaklar geliyordu gündeme. İnsanlar koşturuyordu, durmadan, telaş içinde. Biri vardı -şimdi silik bir silüet- öylesine net ve berraktı ki -yani zihninizde- Odağınız ona...

Ufak bir dokunuşuyla devriliverdi, Tek ayak üstünde duran, yorgun fakat ihtiyatı elden bırakmayan domino taşı. Yabancı geliyor, uzaktan uzaktan; Pitoresk duruşlu, topal zihniyet, temenniler sultanı. Karanlık odalarda, yalın...

Bedenlerinden akıl yoluyla bir nebze uzağa gidip dıştan objektif bakmaktan acizler. Kendilerine kalmayan saygılarından ve gereksiz ayrıntıların boğduğu yaşantılarından ne kadar da memnun duruyorlar… Bir dönem...

Sönmeye yüz tutmuşuz. Üçüncü parti ellerden, soğuk eline geçen şeyler; Bir kupa, yıllar öncesinden, üstünde baş harfin var, kibrini temsilen. Bir kara defter, yanında beyaz kalem, siyah...

Hatalarımızın üstüne yeni hatalar bindiriyoruz. Tutunduğumuz dallar kırılıyor, tutsağı olmaya razı geldiğimiz sarmaşıklar kopuyor. Öyle bir durumdayız ki hesap sormamız bile engellenmiş, kendimizin önüne...