Bakıyorum boşluğa bakıyorum odama duvarlara kapıya. Seni veya bir başkasını beklemekten çok bu his ne zaman geçecek onu bekliyorum. Okuyorum yetmiyor izliyorum yetmiyor yazıyorum yetmiyor. Zamanı senle sayamazdık bile saniyeleri uzansam tutuvereceğim...

Kalbim uzun zamandır öyle sessiz ki. Nasıldı sesi, gülüşü, ağlayışı ...

Kas kasılmaları ve titremelerle kendimi birçok doktorun önüne attım. Kaygı krizlerinin en zoru da size bakan kişinin gözlerindeki acımayı görmektir. En son tercih edeceğim...

Gün çürütüyorum Sepet sepet Sandık sandık Yaşamın ufkunu da ardını da Sora sora yoruldum Ne önüm belli ne izim Geldiğim sırada Rüzgar sildi izlerimi Bir kahkaham kaldı uğul uğul Acıması yok bugünün Parmaklarını geçirmiş Boğuyor...

Sarılmalı sarılmalıyım kendime Titreyen ve korkmuş Kirpiklerine dek titreyen Bu aciz varlığa sarılmalıyım Korkusu geçmeyen Korkusunu korkutup kaçıramayan Bu zayıflamış vücuda Sımsıkı sarılmalıyım Aynada aksini görse Daha da dehşete kapılacak Gömmeliyim yüzünü Gömmeliyim sakince...

Nerdeyim ben Kimleyim Bir yola saptım Sonra kayboldum kafamın içinde Kaybetmek üzereyim Varmam gereken hedefi Sahi Varmam gereken neydi Unuttum Yolun çıkmazlarına girdim Uyusam şurda bir patikada Uyandırır mı beni geçen biri Sorsam...

Bir rüzgarı sevdim bir seni Rüzgarda dalgalanan saçlarımı sevdim Bir de senin kokunu bana getirişini Dalları sallayışını sevdim rüzgarın Bir de senin bana sarılışını Ilık rüzgarın yüzüme yüzüme vuruşunu...

Uykusuzum bu gece Yanık sigaram başucumda Tozlu defterim Ve ucu küt kara kalemim Gözlerim olmuş kan çanağı Gözlerim bana oyun oynuyor Ben söylüyorum Kalemim yazıyor Yelkovan ve akrep Kovalamaca oynamakta Uykusuzum bu gece Karşılıklı oturmuşuz...

Bitmedi hala içimdeki sonbahar Gezer durur peşimde kapkara bir kedi Uğursuzluk getirdiği yetmezmiş gibi Bir de tırnaklarını gösteriyor Dipsiz bir kuyuya inmekteyim gün be gün Bu kapkara zifiri sessizlik...

Kendi ölümümden korkmadım. En azından şimdiye kadar hep böyle düşündüm. Çünkü insan öldüğünde eminim öldüğüne pişman olacak bir durumda olmayacaktır. Çünkü pişmanlık insanın elinde...

Ölüm fikrine en yakın olduğum yerdeyim. Siz de öyleyseniz okumayın lütfen. Diğer hiçbir şeye odaklanamadığım için yazmaya karar verdim. Ve üzgünüm ki bu...

Kahverengi ceketiyleydi adam tıpkı kadının hatıralarındaki gibi. Kısa, kendisine dar gelen ceketin içinde şimdi sanki küçük bir oğlan çocuğu oluvermişti. Silahtan çıkan kurşunu açık...