İnsanoğlu en çok acıyı büyüttü yeryüzünde. Acıyı harmanladı tüm insanlığın bedeninde Acıyla öldü insanlar toprağın koynunda ve acıyla ayrıldı bütün canlılar annelerinin bedeninden Bitmek bilmeyen bir...

Gökyüzü gibi, deniz gibi derin bir  belirsizlik çökmüştü hayatımıza. Sonsuzluğu korkutuyordu hissettiklerimin. Bir sebebi olmalıydı bütün bu olanların. Karşımda duruyordun. Sırayla hayatlarımızdan bahsediyorduk ; önce birbirimize...

Kendisini binbir  parçaya ayırmış rüzgara kızamayan kibirli kaya parçası, denizine kavuştuğu için içten içe minnettar rüzgarına.  

Yaşamak gibiydi seni sevmek; Sonunu bile bile yaşamak. Ölüm kadar gerçek aslında her şey Yaşarken bugünü belirsiz içinde bir gün öleceğini bilerek hem de hayatta...