‘Nur’lu  Şiir-1

Aşka naralar attım dağların ardına doğru

Elma desem çıkıp gelecek gibiydi bana

Elma.

Aşka naralar attım dağların ardına doğru

Dağ başlarının dumanı dağıldı, rüzgâr durdu

Zaman durdu ve

Güneş çıkageldi karanlıkların ardından

Işıktan değil umuttanım der gibiydi, oturdum izledim

Umut saçıyordu hala kalbi olanlara,

Umutlandım.

Sonra bir papatya açtı topraklarımda zaman durduğunda

Aşkı bana beni aşka çağırırcasına

Güneşten almıştı sarısını ve ‘nur’dan gibiydi beyazı,

Öylesine parlak

Aşka karşı koyulur mu? Bilmem, ben koyamadım

Toprak toprak yollandım aşka doğru dumansız dağ başlarından

Dayanamadı kalbim adım adım eridi buzlardan

Vardım yanına gülen bir papatya gördüm

Yudum yudum aşk oldu, içtim, yudum yudum doyamadım

Kısık kısık baktı saçlarının arasından

Anlatamam,

Anlattıramam kelimelere nasıl güldü saçlarının arasından

Bin kere baksam, bin biri beklerim

Kış olsa beyazında ısınırım, yaz olsa sarısında severim

Çünkü o,

Elma dediğimde gelen aşktı dağların ardından

Gözlerini gördüm aşka döndüm

Âşıkça kaldım,

Ve ben âşıkça kalmak isterim

Papatyaya.