Kurtulmak, Bazen Vazgeçmekten Geçer Hayatta bazı şeyleri düzeltmeye çalışmak, onları içten içe daha da bozmaktır. Çünkü her şey tamir edilmek için var olmamıştır. Bazı şeyler sadece tamamlanıp bırakılmak, bazılarıysa sessizce…

Zaman Her Şeyi Değiştirmez, Bazı Şeyleri Sadece Gömer Bazı duygular ölmez. Sadece üstü örtülür. Tıpkı eski bir fotoğrafın yıllar sonra çekmeceden çıkması gibi… Tozlu ama canlı. Solmuş ama hâlâ orada.…

Her Şey Geçer, İnsan Kendinden Geçmedikçe Bize her zaman şunu söylediler: “Zaman her şeyin ilacıdır.” Oysa kimse söylemedi; zaman bazı şeyleri değil, sadece sesleri bastırır. Derinlerde bir yerlerde aynı kırıklar…

Her şey yavaş yavaş oldu. Büyük bir çöküş gibi değildi aslında, daha çok usul usul tükenen bir mum gibiydi hayat. Azap da buydu belki: neye üzüldüğünü tam olarak bilmeden, ama…

Bir masada oturuyorlardı. Aralarında ne bir öfke, ne bir gözyaşı… Sadece sessizlik vardı. Ama en tehlikelisi de buydu zaten. Bazen bağırmak, sessiz kalmaktan daha çok sevgi taşır. Masanın ortasında iki…

Bazen bir kelime değiştirir her şeyi. “Kal” dersin, kalır. “Git” dersin, gider. Ama ya hiç diyemezsen? Duru, son görüşmelerinde söyleyecekti aslında. Kafasında cümleyi defalarca kurmuştu. “Ben seni seviyorum.” Üç kelime.…

Telefonu sessize aldı. Perdeleri kapadı. Işığı yakmadı. Yatağa değil, zemine uzandı. Çünkü bazen insan o kadar düşer ki, yatak bile fazla gelir. İçinden “biraz daha uyusam geçer” dedi. Ama geçmiyordu.…

Herkes gittiğinde evin içinde bir sessizlik kaldı. Ne gürültülüydü, ne de huzurlu. Sadece gerçekti. Bir şeylerin bittiğini, bazı şeylerin aslında hiç başlamadığını fark ettiren türden bir sessizlik. İdil o akşam…

Kolay sandı. Onu sevmeyi, onunla gülmeyi, onunla bir hayat kurmayı… En başta her şey masal gibiydi. Ama bazı masallar, çok güzel başladığı için daha çok acıtır bitince. Burak ilk kez…

Dolabın en üst rafında, yıllardır dokunulmayan bir kutu vardı. Ne taşınırken el sürülmüştü, ne temizliklerde açılmıştı. Ama içinde neler olduğunu Melis ezbere biliyordu. Her kadının bir “bazen açmak istediği ama…

Unutmak kolay olsaydı, insan kalbini yanına almazdı mezara kadar. Ama kalp inatçıydı… Tıpkı Ayla gibi. Üzerinden iki yıl geçmişti. İki yıl boyunca her sabah gözlerini açtığında önce ismini unuttuğunu sandı.…

Her sabah aynı ritüel. Aynı kahve, aynı pencere, aynı boş sandalye. Elif artık yorulmuştu. Ama bunu kimse bilmiyordu. Kalabalıklar içinde gülümseyen yüzüyle, güçlü duruşuyla tanırlardı onu. Ama geceleri, kendi yastığında…

Kapının önünde dakikalardır bekliyordu. Elinde bir çiçek vardı; ezilmiş, yorgun, solgun. Tıpkı içinde taşıdığı hisler gibi. Bundan tam üç yıl önce, aynı kapının önünde bağırmıştı ona. Bir anlık öfke, bir…

Bir sabah, perdelerden içeri sızan solgun ışıkla uyandı. Şehir uyanmadan uyanmayı seviyordu. Sessizlik, onun en eski arkadaşıydı. Mutfakta kendine bir portakal suyu sıktı her sabah yaptığı gibi. Küçük bir alışkanlık…