Kalabalık “Cadıyı teslim edin.” diye bağırıyordu. Halbuki yanlış mantarı yemiş bir kız çocuğuydu o. Çıktı ve “Siz gerçek misiniz?” diye seslendi. Yok etmek… Evet, tam anlamıyla kıza yaptıkları yok etmekti. Belki vücudunu 6 parçaya ayırıp mızraklarla etrafa dikmemişlerdi. Ama bakışlar ondan daha acı vericiydi. Kız bir anlam çıkarmaya çalışıyordu. Ama kalabalığın yaptığının anlamı yoktu. Hayır, tek bir anlamı vardı. Nasıl unutulur? O, bir cadıydı. Kız yanlarına gidip “Ne istiyorsunuz?” diye sorduğunda kalabalıktan en çirkin olan “İsmim kibir. Sen bilmeden yanlış hareketler yapıyorsun ve bizim adımızı da kötülüyorsun.” dedi. Kız anlamamıştı, ayrıca artık bu nefret dolu bakışlardan çok bunalmıştı ki arkadan aralarında nispeten en eli yüzü düzgünü konuştu “Benim adım Tembellik. Sanırım sen ne yaptığını bilmiyorsun ama bizim ismimizle işler çeviriyorsun ve herkes bizi kötülüyor.” Kız anlamıştı. Bunlar uzun süredir yaptığı hoş olmayan hareketlerin şekle bürünmüş haliydi. O an midesi bulanmaya ve kan kusmaya başladı.
Yeni bir gün başlıyordu. Kız kendine gelmişti ve yine sessiz sakin odasında kendisiyle başbaşa oturuyordu. Kalktı, perdeleri açtı. Karşısında güne hazırlanan güneşi gördü. Çatıların arasından ayağa kalkıyordu. Kız hemen okul kıyafetlerini giydi, okula gitmek için yola koyuldu. Yol boyunca hatalarım var evet ama bir tanesi için altısına katlanmam gerekiyorsa katlanırım diye düşündü. Okuldan girerken beslenme çantasını açtı ve (ağzına ya da yere – kalbinizden geçen neyse artık) yanlış mantarı attı. Yeni ve güzel bir gün onun için artık vardı. Kız için önemli olan kendi yanlışları içinde doğru yaptıklarını da görebilmekti. Kız bunu görebiliyordu artık. Herşeyin iyi sonuçlanabileceğine inancı artmıştı o sabah.
26.07.2010