Ölmek , küfrün hüzün hali.
İnsanlığın sonu
Herkesin elde edemediği şans.
Hatta bir başkaldırıştır ölmek
Bir başkadır ölüm..
Peki hayat ne ?
Sorumluluk, aşk, sevgi, nefret
“YAŞAYANLAR HAYAT NE ?”
Bana kalırsa hayat küfrü zikirden ibaret.
İnsan hayatımı yoksa ölümü mü iyi kullanmalı..
Aklımda çok soru var ,
Bu sorular için nedenler.
Yazarken elimin titremesi.
Lütuf mu yoksa ceza mı?
Seküler korkunun vücut bulmuş haliyim.
Peki ya ölüysem..
Vücudum libasım ve bu dünya bahçemse.
Ölmek istiyorum, ağlıyor tonlarım.
Gece ölçüleri istiyorum,
Hayatımda ‘Aruz’ tonu istiyorum.
Şiirleri boynuma dolamak istiyorum.
Öldükten sonra gülebilmek istiyorum ki kimse intihar ettiğime inanmasın..
Tanrım! ölmek istiyorum.
Balkonlardan ayinim haykırılsın
Sahip olduğum herşeyi vermek istediğim an hiçbir şeyimin olmadığını fark ediyorum,
Dilim dönmez ya ölümün telafuzuna..
Aslında hepimiz diriyiz ya hu.
Sabrımız yok,
İnsan diye bilinen varlık insanlıktan entartet vaziyette.
İnsan kendini ayırmış dinle, dille ve renkle…
( Ölmesi gerekenler yaşadığı için, ölmemesi gerekenler ölür hep! )
