bir suskunluktur heybemizde gidiyoruz
mevsimin seviş’imin anlamı olmadığı bir gün
eski bir dost şarkısı kulakta
”zaten o şarkıyı ben sana yazmadım”
varisiydi belkide yokluk azığı
bir adımız vardı hepimizin taşıyamadığı
bu yüzdendi kursağımızdan kanamamız
susmuyorum artık bunları söyleyebilirim
işte çocuktuk dayanılamaz şeylere dayandık
yanaklarımızın gözlerimizin kırmızısında
3 gün 5 gün belki her gün ardı sıra ağladık
bir halk beslenirdi bilirdik gönlümüzde
en azından ana atamız bunun içindi sadece
Kaya’nın 3 5 şarkısında kendimizi bulurduk
bu bize yeterdi yada yetmeliydi
kaygısız ağrılarımızı harmanlayıp
başka bir zamana adamışız yaşamayı
ihanete yani şehrin her ihanetine
her saat ihanetine
her kanser anneye
adamışız sevinci acılarımızı yaşayarak
şehre zürriyetsiz desen değil
hayaliydi belli tüm aç kalanların
yada aç bakanların
biz birer tedirgin çocuktuk
çocukluk
ah çocukluk!
