Bilinmez nerden gelir bu soysuz arzu Nedendir anlamam içimde beliren Sonsuz acıya meyilim Ya ben varoluşumdan beridir alışamadım yaşamaya Ya da asla yaşamak heveslisi değildim Çocuktum, alnımda parlardı güneş o zamanlar Dertliydi annem, babam mutsuzdu, kardeşim ağlar Ve sanki bize inat sürekli gülerdi insanlar Umutla avutulmamız o yıllardan hep Yarınlar, yarınlar, yarınlar… Neden diye sorma şimdi söyleyemem, Ben kimseden gidemedim hiç anlıyor musun? İstese de terk edemez ağaç ormanı Sorarsan, Aitliğim oldu çok kişiye, sahipliğimi bilmiyorum Zaten sahip olmak hissi daima yorar insanı. Kimse bilmez ne vakittir Bozgunundayım yalnızlıkların Oysa bahara denk düşen Aşklar da benim suçum değil vedalar da… Kahpece bir elvedaya nasıl döner ki dil? Herkes gibi benim de tesadüf diyemeyeceğim şeyler vardır illa ki Bir kez daha ölmek üzereyken rastlaşıyoruz İşte bu tesadüf olmayan bir an! Neyin arifesindeyiz bilmiyorum Konuşmak hiç olmadığı kadar anlamsız Gözlerin yurdunu kaybetmiş vatanseverler gibi bakıyor Sanırım seni anlayabiliyorum Ve şimdi tam olarak vaktiyse ayrılmanın İstediğin gibi olsun Hudutsuz bir özgürlük tanıyorum ayaklarına Dilediğince gidebilirsin Son defa boynundan öperim ayak bileklerinin Özlem gibi bir duyguyu yok sayarım Belki kimseler bilmesin diye hüznümü gülerim nedensiz Belki dolar taşar içim, ağlarım Yalnız bilesin ki peşin peşin aldanmak istiyorum bu defa. Son kez umut etmek gibisinden kalmandan yana gönlüm Teminatımdır, emin ol sevgin ağır gelmez bana Hem sen de bilirsin ki denizi taşırmaz yağmur Dünyanın son demlerindeyiz 'Bayan Başına Buyruk' Kal, gitme, bir yaşamlık daha dur.
1 comment
Biraz karamsar bir şiir gibi görünse de beğendim.
Kaleminize sağlık.