Yeni güne başlamak. Yeni insanlar tanımak. Bazen de yeni insanlardan iyi olanları da çıkıyor karşına. Sana değer veren insanlar. Yavaş yavaş değerli biri olduğuna inanmaya başlıyorsun. İnsan olduğunu hatırlıyorsun bir anda. Mutluluğu tadıyorsun. Hayat daha cazip gelmeye başlıyor. Bir şeyleri başarabileceğine inanıyorsun. Sonra bir bakmışsın biri gelip seni paramparça yerlere saçıyor. Aynı çekirdeğe benziyor hayatın. Bir çürük çıktı mı diğerlerinin de tadını bozuyor. Unutuyorsun. İnanmıyorsun artık başarabileceğine. Bırakıyorsun. Bırakmaktan bile yoruluyorsun artık. Değer miydi….. diyorsun. Değmeyeceğini sende çok iyi biliyorsun. Sonra tekrar insan olduğunu unutmaya başlıyorsun. Ama bu önceki acıdan daha kötü. Hayatına yeni bir acı daha koyuluveriyor. Gittikçe kamburlaşıyorsun. İyi insanlarda göremiyor senin içindeki insanı. Onlarda yorulup bırakıyorlar artık seni.
Sende kendi sessizliğine bürünüyorsun o vakit.
