Otobüsün camından dışarıya bakmak kadar hızlı geçiyor hayat. Her çektiğim acı daha da olgunlaştırıyor sanki beni. Mutluluklar hep kısa cefası uzun sürdü. Hayatın düzeninin boktan olduğunu insan mutluluğunu kaybedince anlıyor. Beynimin içinde bir kalem var kalbime işliyor tüm bu yaşananları. Böyle olmamalıydı diye başlıyor cümleler beni unutma diye sonlandırıyorum bir hikayeyi daha. Hayallerimde yıprandı hep aynı hayal ama sıfatlar farklı. Hayallerimi yıpratmamalıydım güvenmemeliydim insanlara. Böyle olmamalıydı. İnsanın haketmediğini yaşaması çok zor. Bitmesi için acıların her yolu denemek daha bir acı. Düzen bu kadar basit olmamalıydı. Kimse üzülmeseydi keşke. Ama olmuyor malesef başımıza geleni çekmek zorundayız. Bir gün gerçekten hayaller hakkıyla yerine getirilmeli mutlaka. Bir gün inanıyorum mutluluk ikinci adımız olacak. Yeter ki doğru yolumuzdan şaşmayalım.
