Bugün ülkemi anlatmak geliyor içimden.. Ama; her yanda patlayabilir gözüyle bakılan insanlardan,insanlarımızdan ve hiç tanımadığı beni, hiç tanımadığı seni kurtarmak için ölen şehitlerimizden başka bir şey gelmiyor aklıma..
Bugün ülkemi anlatmak geliyor içimden. Fakat.. Benim ülkemde artık küçücükken ölen insanlar var koca koca adamlar yüzünden. Nesi anlatılır ki bunun? İsterseniz o, çocukları ölen, ailelerin umutlarının bir anda nasıl söndüğünü anlatabilirim. Ama yetmez ki. Ve bilinmez ki: Evladı ölen her aile eksiktir,onların hüznünü ne sayflarca süren yazılar ne de bu hüznü yaşamamış insanlar anlar..
Bugün ülkemi anlatmak geliyor içimden. Ama ülkemin geçmişiyle övünen, bugününde yeni zaferler kazanmak için uğraşmayan, geleceğe ümitle değil de müthiş bi çaresizlikle bakan insan topluluklarıyla dolu olduğunu fark ettiğimden ve bunu söylemek istemediğimden; vazgeçtim ülkemi anlatmaktan. Öyle ya, insan ülkesiyle gurur duymalı, Türklüğünden duyduğu gibi. Ya da bi insanın ülkesi yeni zaferlerle dolu olmalı, geçmişi gibi.
Bazen de kaybetmeli belki insanın ülkesi. Ama kendi içindeki insanlar bölünsün diye değil; birleşsin ve yek olsun diye. Biz nerede yanlış yapıyoruz diye düşünüp aynı şeyleri tekrar tekrar ve tekrar yaşamasınlar diye. Farkında olsunlar diye.. Her şeye rağmen geleceği kurtarmak için uğraşsınlar diye..
