Kadın yol kenarında oturan küçük çocuğa yaklaştı:
“Kimi bekliyorsun?” diye sordu.
“Annemi” diye cevap verdi çocuk, yüzünü kaldırmadan.
“Gelecek mi?”
“Anneler çocuklarını bırakmazlar ki.”
“Ama şimdi gelmeye kalkarsa, inan bana seni bir daha hiç bulamaz. Hem burada olduğunu nereden bilsin? O seni başka bir yerde sanıyor. Seni oraya götürmemi ister misin?”
“Yani buraya gelmez mi annem?”
“Hayır. Annenin biraz işi var. Onları bitirince sana bahsettiğim yere gidecek. Seni bulamazsa çok üzülür. Hem kocaman bir bahçe ve senin gibi annesini bekleyen bir sürü çocuk var orada. Hadi gel.”
Çocuk ilk kez yüzünü kaldırdı. Kendisine uzanan ele baktı:
“Büyüyünce ben de bu kanatlardan takmak istiyorum. Çok güzeller!” diye bağırdı heyecanla ellerini çırparak.
Gülümsedi kadın, çocuğun başını okşadı, çenesini tutup yüzünü iyice kaldırdı.
“Sen” dedi “Büyümeyeceksin.”
2 comments
düşünce güzel ama biz olayı anlayana hikayeye girene kadar hikaye bitiyo.nasıl yapardın bilmiyorum ama hikayeyi biraz daha geniş tutabilseydin daha hoş bir hikaye olabilirdi fikrimce.selam ile keyifle kal.
Minimal bir denemeydi bu. Fark ediyorum ki minimal için uzun, normal öykü için kısa olmuş. Kadın imajı biraz daha pekiştirilebilirdi diye düşündüm şu an. Eleştiri için teşekkür ederim.