yaşadığım her gün
ölüme gözlerimi açtığım
boktan bir gün
tüm bu yaptıklarım
kaçmak için
en çok korktuklarımdan
yüzleşemediğim duygular
beni yer tüketir
aslında olmayan fikirler
kaçamama ihtimalimin
verdiği ürpertiyle çıkar
hep çekindiğim
tanımaktan ürktüğüm
aslında ben değil miyim
kabus çukuruna
bir kere düştüğünde
artık her şey kararır
dört bir yanın siyah
ancak dileyebilirsin
gerçekten ölebilmeyi
gözlerin her kapandığında
acıyı görmemek için
ancak engel olur sana
yaşadığın korku
kendi ölümünü bile
gerçekleştirecek gücün yok
içinde can çekişen
içinde yok olan
yaralı bir benlik var
çıkar onu derinden
kanatsa da
geçir tırnaklarını
korku saçmalığına
inan dostum
bir korkak olarak
sadece yaşamaktansa
özgürce ve dilediğince
ölmek güzeldir
