Ben yarı ölüydüm, gözlerimi açtım;
Ve dirildim.
Var olmak için ellerimi uzattım varlığa,
Ve varoldum.
Bilenmişti hayat katana gibi bana,
Ve kesildim.
Kanım yürüdü toprağa, karıştım;
Ve demlendim.
Oysa gözlerinin rengine susamıştım;
Ve kururdum.
Yüzün gökyüzü gibiydi; açıp, kararır,
Ve yağardım.
Ölümsüzlerin üstündeki güneşi bilirdim;
Ve yanardım.
Nasıl da beliriverirdi içimde özlemin,
Ve ağlardım.
Durulmayan teninde bakışlarımdı dolaşan,
Ve tanırdın.
Naralar atıp da göklere zikrederken seni;
Ve severdin.
En derin kuyularda ararken Yusuf’u ben,
Ve ışıktın.
Dönülmez yolun sonunda bakardım geriye;
Ve yeşerirdin.
İçimde, ta derinlerimde bir yerdesin sen,
Ve varsın.
Nur ile zulmetin ayracı, sen ortada;
Ve tamsın.
Geldim. Yoldayım işte, her gün yürüyorum;
Ve rehbersin.
Yaşamda, ölümde; arkamda, önümde,
Ve bendesin.
1 comment
Bence bu şiiriniz Okyanus Güzeli şiirinize göre daha kapalı olmuş. Çünkü, ilk şiirinizde anlam genel itibarıyla açıktı. Ve bu şiirinizi imge yoğunluğuyla yazmanız, şiiri daha güzel kılmış ve bana göre şiirinize renk katmış. Tebrik ederim. Devamını beklerim.