Bence tek suçumuz hiç kimseyle konuşmamaktı! Komşumuzla arkadaşımızla anne babamızla, oysa konuşmak için dil akıl gönül verilmişti hissederek konuşmak ne güzel olurdu, becerebilseydik! Yok, yok becerebiliyoruz kalp kırmayı, unutmayı, terk etmeyi, anlamamayı çıkar ilişkisi olunca unutmuyoruz terk etmiyoruz anlıyoruz işimiz bitince, hayde unutuyoruz konuşmuyoruz!
Değişim diyoruz işte çok güzel kendimiz olmamak için değişmişiz ve eski kendimizi unutmuşuz nasıl değişecek yönü yolu bulacağız ki? Ortada ne gidecek bir yol ve çizgi var! Bundan ala değişim mi olur? Şehirler değişmiş mahalleler değişmiş sokaklar değişmiş…
Velhasıl kelam ne söylerseniz söyleyin, güzellik adına zıddını bulursunuz, belki bir gün gelirde kötülük adına bir şey söylenir de güzellik bulunur zıddı bulunmaz inşallah, görenlere şimdiden selamlar olsun.
Mehmet Aluç
