Mücevher sözlerin kömüre döndüğü bir günden yazıyorum.
Kalbimdeki vicdan mahkemesinin dozerler ile yıkıldığı bir andan.
Gecekondu misali.
İnsanlar öldürüyorum her zamanki gibi.
Acınası insanlar.
İnsanlıktan yoksun insanlar.
Her kapıya gebe olup, kalbine yüzlerce insan sokan insanlar.
Dünya’nın kendi etrafında döndüğünden bi haberler.
Ve benimde haberdar olduğum tek şey var.
Ölecekler.
İçimde katle uğrayarak.
Sömürdükleri tüm sevgilere karşılık kapkaranlık kötülükler ekeceğim kalplerine.
Her yaşadıkları gün tekrar tekrar ölecekler.
Adım gibi, her umut bir kan damlası olacak şakaklarında.
Denizle it dalaşı yapan martılar gibi dev dalgalara kapılıp, ciğerlerindeki tuzlu suyun acısı ve akıllarında yemeye çalıştıkları balıklarla gidecekler iş arkadaşımın yanına!
3 comments
Yanlis degilsem daha once de bir siirinize yorum yapmistim, bu da en az oncekiler kadar iyi, bu sitede orjinal ve ozgun yazilar bulmak pek kolay olmuyor basarilar..
Eline sağlık
Elif ve Mehmet ikinize de teşekkür ederim 🙂 beni sevindirdiniz. 🙂