Çatık kaşımın en ince kıvrımı,
Asılmış tüm yüzleri indirdim dar ağacından
Kelimelerle okşadım avuçlarını
Parmak uçlarında gül patladı sanki
Nasılda batırdın dikenlerini
Kış bakışlarında bir sıcaklık
Etim eriyor dokunduğu yerden
Etim kaynıyor dökülüyor sayfalara şelale
Kendimi yeniden yazıyorum
Ve duymamak mümkün değilse de sızısını
Ben sayfalardan yeni bir adam doğuruyorum
Yüzü bakışlarına denk
Gözlerin şu siyahın koruyucusu
Gözlerin engin gök yüzünün en çıkmaz ucu
Gözlerin ışık ki aydınlığıma
Gözlerin ışığın yok olmaya tutkusu
Seni burda başlattım işte
Sarıldım dikenlerine, öptüm
Kestim dudaklarımı
Yeniden ve yeniden başladım sana
Her “son seferinde”
Ben zamanın dudakların ve ellerin arasında devir daimi
Atılay Umut
