Ne zaman uyumak isteyip duvara dönsem yüzümü, aklıma gelirsin.
Ve ben en çok içimden söylediğim ve hiç ezberleyemeceğim o şiirleri işte o zaman yazarım.
Çok tekrarlarım içimden seni. En güzel sözleri, hiç kağıda dökemem ben.
Gönlümün sızısı düşündüğümde değil, özlediğimde dilime dolanır. Ben hiç düşünmeden yazmayı seviyorum seni.
Adını bilmiyorlar, neden bu kadar sana yazdığımı da. Belki hayal zannediyorlar seni.
Bir tek ben biliyorum kim olduğunu.
Bir tek ben biliyorum hayatımdaki büyüklüğünü.
Ve en çok ben yazıyorum seni kendime.
Her şeyden önce en çok ben dua ediyorum sana.
Çünkü sen en çok benden gittin.
Sadece bir gün değil her sabah yeniden gittin benden.
Toz pembe rüyaların tozuydun sen.
Rüzgarlarla savruldun gözlerimden.
Şimdi senden sonra ne kadar canın yandığını,
Ne kadar ateşin söndüğünü,
Ne kadar sevgilinin ayrıldığını,
Ve ne kadar güneşin battığını bilmiyorsun.
Seni suçlamıyorum…
Eminim böyle olacağını bilsen, sende gitmezdin.
Çünkü çok düşünceli gözlerin vardı senin…
7.7.2014
21.57
Mustafa Hazırcı
