– Allahu ekber allahu ekber allahu ekber allahu ekber-
Saflar, genç ve sorumsuz adamı uğurlamak için fazlasıyla sıkıydı. Saflar, katı. Bir öğle vaktiydi yine bembeyaz mermerlerin üstünde. Yağmur yağmıyordu bu sefer ve soğuk da değildi hava. İmam Efendi henüz gelmemişti. Bir cenaze havası söyleniyordu bugun mahallenin camiinde, maestrosu eksik.
Herkesin ölecek olması hep rahatlatmıştı onu. Mutlak adalet, derdi, ‘”cebinde olan yeşil banknotlara bakmaz, euro bölgesine ise itibar edecek kadar salak değil. Ne kazanırsan, ne kaybedersen. Hepsi toprağın.” Sahiden de öyleydi. Bir adım sonrasında bedeni toprağın, ruhu cennetin, anılarıysa geride kalanların olacaktı.
– Eşhedü enla ilahe illah eşhedü enla ilahe illah-
‘Günaydın’ dedi annesine genç yüksek perdeden. ‘Günaydın annelerin annesi!.’ Annesine anneciğim demeyeli 16 yıl olmuş biri için fazla cömertti. Cömert ve ilginç.
Kahvaltı yapmayı sevmezdi. Kahve içmeyi sevmezdi. Yemek yerken konuşmayı, konuşurken bakışmayı, bakışırken de yalan söylemeyi, sevmezdi. Çantasını hızlı alırdı yerden. Hızlı çekerdi kapıyı. Yavaşlamak, ömründen kayıp zaman vermek işine gelmezdi hiç. Uzatmalar yoktu. Tek düdük vardı. Ve olabildiğince iyi oynayamamıştı bu maçta. Oynasa bile annesi, kardeşi ve halası için değil. Sadece kendisi için oynardı. Klubeye dönmüştü bile, elleri havada, değişiklik istiyordu.
– Eşhedü enla muhammeden rasulullah eşhedü enla muhammeden rasulullah-
Tabutunun üstünde forma yoktu. Bir bayrak, bir cübbe, bir önlük de yoktu. Ait olduğu hiçbir şeyi olmayan bir adam uğurlanıyordu bugün. Yalnızca elleri rüzgardan üşümesin diye bir çift deri eldinven. Sahi, soğumuş muydu acaba kanı? Yine kalkıp son bir dal sigara için türlü maskaralıklar yapar mıydı? Hep içinde taşıdığı yalnızlıktan dem vurur muydu? Sıkı mıydı tabutu? Binlerce soru ve tek bir cevapsızlık. Sonsuzluğa uzanan tahtalar. Yönü doğuştan belli olan çocuklar gibi muntazam çakılmış çiviler. Beton bir taş. Ve alaca utangaç bir güneş.
– Hayyelel selah hayyelel selah –
Motoru canıydı. Dünyayı dize getiren, ona özgürlük imkanı veren herşey, canıydı. Küçük bir
tablet bilgisayar istediği her yerden haber verebilirdi ona ve bu dünyanın en kutsal şeyiydi. Sınırsızlık, tanımsızlık, özgürlük ve sonsuzluk. Harbiden de hiç bir son bulamamıştı kendine. Her hikaye ölümde düğümleniyordu. Kendi sonunu yaratmak, ölüm gelmeden ona gitmek, bu kadar kokuşmuş bir dünyayı reddedmek hakkı saklıydı. Ve kendi sonunu yaratmak, afilliydi. Arkadaşları yaşlanınca canlı canlı çürüyecek daha sonra öleceklerdi. Çürümek istemiyordu.
-Hayyelel felah hayyelel felah –
Varoluşsal anlamı çok sorgulamıştı. Sorgulamak sormaktan gelmişti hep, ama sormak, mantıklı bir sona varamamıştı bir türlü. Kadınlar gelip geçmişti hayatından, başarılar, mutluluklar. Ama ‘ölümden yırttınız, o meçhul son artık sizi beklemiyor!’ yazılı bir hediye kartı, hiç gelmemişti mesela. Temelde basitti belki de yaşamak. Biyolojik bir görevi vardo. Doğacak, üreyecek ve ölecekti. Basitti. Ya insanlar çok abartıyorlardı ya da yine aynı insanlar çok yüklüyorlardı kamyon dolusu sorumluluğu. Hem de hiç nazik olmadan. Kaldırmayı isteyip istemediğini sormadan. 43 hissediyordu ne zamandır. Oysa 12 gün önce 23 yaşında girmişti kamyonlarıyla. Ve bulduğu en düz duvara girmeyi planlıyordu şimdi. Kamyonlarından kurtulacaktı.
Son bir iki mesaj attı sağa sola. Yazıdan kağıttan pek hoşlanmazdı. Ama yine de ayıp olmasın diye karalamaya çalıştı bir iki bişey kağıda. Önce ‘hız öldürmez, yalnızlık öldürür’ yazmak istedi en başa, sonradan bir liseli intiharı etmek istemediğini farketti. Kalemden utanarak sildi kağıdı. Sesinin unutulmasını da istemiyordu. Bir ses kaydı bıracaktı. Hoş, unutmamakla yükümlü insanların da maksimum 50 seneleri daha vardı. Bir dünya mirası bırakmıyordu. Aksine boş bir şovdu onunki. Zaten ölecek olan güvercine son bir takla attırmak, misinadan çıkarılan balığı kovaya atmak. Bir ölümü ‘değişik’ kılacaktı. Değişik ve anlamsız.
-Allahu ekber –
Yollar geceleğin işe çıkmış fahişeler kadar alımlıydı. Hatta belki kokuluydu da. Ama kaskı koku almasını engelliyordu. Işıklar yavaştan bulanıklaşırken, artık kanına adrenalin değil, adrenaline kanı karışıyordu. Son düşündüğü şeylere geldiğinin farkındaydı. Evden çıkarken hep yanına aldığı bir şeyi de almamıştı bugün. Kırmızı bir elma hayal etti son saniyelerinde. Kırmızı ama yeşil tadı veren. Kırmızı ve bu ışıklar gibi bulanıklaşmayan. İstanbul’un kavacığından, boğazın üstüne, oradan da levente kadar bir kırmızı. Ve belki cehennem.
-Allahu ekber –
Ağlayanlar çoktu kalabalıkta. İçine içine ağlayanlar daha çoktu. Unutan da çoktu dünyada. Ölürken unutmayan da. Ve ölen de çoktu. Her saniye, her şekilde. İlk değildi, son olmayacaktı. Eğer bir gramofon olsaydı cenazesinde, belki Neşet Ertaş çaldıracaktı. Ama kaderin kendine hazırladığı lirikleri dinliyordu. Güzel şarkı, son bulmuştu. Saflar sıkıydı. Son söz Yaradanın ama ondan önce imamındı. Yağmur yine yağmadı. Mikrofon cızırdıyordu.
– Le ilahe illallah –