Koskoca evren şu iki laf arasında sıkıştı kaldı,
İnsan denen mahluk kendi başına tüm âlemi sardı.
Arzuladı ki minnet duyarcasına vardan yok edebilsin.
Sitem etse yeter ki, bütün gökyüzü mütemadiyen bitsin.
Sen yeter ki iste tüm diriler sana kurban olsun,
Sen Âdem evladı değil misin sana helal olsun.
Ne kıymetliymişsin, iffet beklemeye atanan kadar.
Ne de dilbazmışsın, kimde var kimde yok sende o karar.
Öyle de körleştirir bu tahriş eden bir kaşıntı,
Koparıp atamazsın da bulamazsın ilacını.
Kendinden başkasını görmezsin sen hep ayrıcalıklısın,
Sakın düşünme yoksa bir cahil kadar mutlu olamazsın.
Mutlaka her şeyi biliyorsun da bu yetmez dimi sana?
Bir varsın bir yoksun aç şu anlamsız gözlerini dünyaya.
