Neden hiç veda edemedik bu ilişkide? Ya sen gitmek istemedin ya da ben hep kalmak istedim. İyi dileklerimizi söyleyip ayırsaydık yollarımızı daha kalıcı olmaz mıydı belkide bu yüzden etmedin veda kapı hep aralık kaldı dilediğinde içeri girmekti tüm düşüncen. Her geldiğinde mutluluğumu paylaştım onca sinirime nefretime rağmen girme bu kapıdan diyememek en büyük kızgınlığım oldu kendime, onca şeye rağmen hiç gitmemiş gibi en sevilen olman her defasında… Zaman her şeyin ilacı gerçekten ama bu ilacı karşılıksız vermediği kesin. Duygularından çaldıklarını mantığına ekliyor zaman işte bize lazım olan ilaçta bu. Hiç sorgulamadan hep gelmeni , yanımda olmanı beklerken şimdi sorabiliyorum kendime tek bir kişinin hayatını mahvetmesine nasıl izin verebiliyorsun , tüm hayatın boyunca iki gün yanında kalması için tüm zamanını onu beklemekle geçirecek kadar aptal olmamalısın değil mi ? Önce cevap vermekten kaçtım sonra duygulardan biraz daha eksildi ve verdim cevabımı… Ne senin ne de bir başkasının hayatımı mahvetmesine izin veremem , ne senin ne bir başkasının zoraki sevgisine ihtiyacım var zaten benim içim sevgiyle dolu ki zaten sen yokken de dimdik ayakta durabiliyorum ki… Hiç veda edememiştik ya işte şimdi veda ediyorum her defasında sökercesine acıttığın kalbim için , sabrımın sınırlarını zorladığın için , akıttığın her damla gözyaşım için, tanımlayamadığım onlarca acı duygu için ve en önemlisi veda etmekten kaçmama neden olan beni en çok yaralayan güzel anıların için teşekkür ederim…
Şimdi unuttum…
Şimdi hiç olmadığım kadar iyiyim..
Şimdi özgürüm…
