Ey! Sen yücelerin Grendel
Düşünsüz sezginin ilk korkusu
Karlar vadisinin yegane hakimi
Yetimliğin kadimi ve hakikatin söylemi
Gördün babanın düşen cesedini
Danimarka’nın en fırtına yeşil yamacından
Ve kestin ümidin kellesini kılıcınla
En dalgalı şafağın siyah kumsallarından
Ciğerleri eritirdi kokunun dehşeti
Eski kurtlar nehirlere saklandı gece vakti
Kahramanların soyu seninle başlayıp bitti
Ve her şölen evi kabusunla titredi
Ey! Sen şiirlerin Grendel
Her şey seninle devindi, sürüklendi ve yitti
Hikayen her savaşçının yeter nedeniydi
Papazların putları, ozanların mısrası hepsi senindi
Ey! Sen ormanların Grendel
Sen dövdün Hrothgar’ın tacını
Ve yine sen çizdin köylerin sınırını
Kan gövdeyi epey geçmişti öncelerden
Kırılan kafaların sesleri kaplamıştı geceyi
Ama fark etmezdi hiçbir şey sana, etkilemezdi
Seni ejderhanın altınları, insanların ahlakı
Her şeyi başlatan her şeyi yokta etmeliydi.
