Birinin en kıymetlisi olmak kadar ağır, mühim ve sorumluluk gerektiren bir duygunun yanında yeni bir duyguyu daha tattırdı hayat bana son günlerde;
Hiç kimsenin, hiçbir şeyi olmamak.
En son yolcu edeceğimiz kişileri yolculadık hayatımızdan, bir geminin ufuk çizgisine doğru kayboluşunu izler gibi izledik gidişlerini.
Gitmek zorunda kalışlarını belki de.
Gönderilişlerini.
Doğrusu yüzmek istedik hep. Yüzüp yakalamak.
Fakat ya yüzmeyi bilmiyorduk ya da o gemi çoktan gitmişti bile.
Gerçi işin aslı bu değil.
Biliyorsunuz ki çok başarılı yüzücülerdik;
yüzebilecek güç kalmamıştı yalnızca.
