Uyandım yine,
Dünden farkı olmayan bir güne,
‘’Yaşa’’ dedim bu gün de yaşa,
Ölmek için,
Ölüme bir gün daha yaklaşmak için,
Bu günü de harca hemen.
Yarın çok zamanım olacak,
Bu gün ertelediklerime üzülmek için.
Çaresizlik kokan havasında kaybolurken geçmişin,
Yine uzandım yaşayamadıklarıma,
Şimdiye sığdıramadığım o uzun mutluluklara.
Hüznümü, sevincimi,
Dışladım en ücra duygularımı,
Bir örtü çektim kavgalarımın üzerine.
Ben olabilmek için,
Benimsediklerimden vazgeçtim.
Sessizce kavuşurken yalnızlığıma,
Her şeyi bir kenara bıraktım,
Hiçliği çektim içime,
Her nefeste sonu gördüm.
Güneş’in bir daha doğmamasını dilerken,
Uydurma hayallerimle yüzleştim.
Geleceğin hasretiyle yoğrulmuş şimdinin,
Sonu gelmeyen umutların,
Her birinin sitemkar bakışları altında,
Karanlıkla dost oldum.
Gecenin hüzünlü melodilerine sarıldım,
Hiçliğin saltanatında kulluk ederken,
Ben oldum,
Bana vardım.
