Yazıyor olmak, dahası yazabiliyor olmak ne kadar muhteşem değil mi?
Kalabalıklar içerisinde yalnızken; kağıtla konuşmak, dinleniyor olmanın verdiği his ne muhteşem..
Öyle bir an içerisindeyim işte.
Kalbim, yığın içerisindeki bir zerre.
Bazen insan mürekkebe karışır, dizelerine akar.
Oradadır.
Bir defterde, bir kağıtta, bir cümlede.
Tüm halini oraya yansıtır.
İç döküntüleri de olmasa..
Yazamasa insan.
Mürekkebine karışamasa..
Ya da,
Bir nefesle anlatsa halini,
Anlaşılamasa..
