Çıkmaz sokaklarda saklambaç oynardım çocukken
Gözlerimi kör ederdi çığlıkları sıvaları dökülen duvarların
Ebelenirdim
Hangi ben
Ne kadar uzak
Ne kadar yakın
Mavi
Mavi
Mavi
Birimizin ayağı takılmış buz tutmuş kum tanelerine
Yadırgamamış kumların tadını
YazBuz
Buz mavisi
Yazdıkça buz kesiyor parmak uçlarım Kaç yapraktır gözlerimden vuruyorum kendimi
Nefes al
Söndü sokak lambaları
Karanlıklarım hakî
Nefes ver
DUR verme!
Gün olur
Az kaldı!
Gün olur,
Sen ÖLÜRSÜN
Kaç sokak köşesi canına takmış tek dişini,
Lacivert yalnızlıklarına gebe kaldı?Köşeleri zaptetti kraker kırıntıları Krakerler kanayan dizlerine tuz, Elllerini kucaklayan karıncalara Ağustos’da bir şarkı
SUS!
Sakın söyleme sus!
Söylersen ebelerler seni
Nefesini tut
Söylesen de duyamazsın,
Martıların çığlıkları boğar sesini,
Elini uzatma sakın,
Her şarkıya dokunamazsın,
Herkes dokunamaz,
Her sen sende seni duyamaz, Bulamaz, yakalayamazsın
Nefes al
Nefes ver – ME
Nefes VERME!
Neyin kaldı
İlk değil
Son mu bilemezsin
Gün oldu
Sustur tüm aydınlıkları
Ya uyuyorsun
Ya ölüyorsun
Diyeceğim o ki çocuk
Köşelerde unuttun oyun arkadaşlarını
2 comments
Diyeceğim o ki çocuk
Köşelerde unuttun oyun arkadaşlarını.. güzel olmuş 🙂
Teşekkür ederim. 🙂