Kendimi görmek için baktığım o gözlerde gördüğüm tek şey, ölü kadınlar. Her defasında kalbinde başka bir kadın taşıyan adamları sevmekten istifa etmek istiyorum artık. Biri olsun,benim olsun.Derdi olacaksa olsun,ama en güzel derdinin adı benim adım olsun.Saçlarımı koklasın,kırmızının tadına beraber bakalım.Öyle güzel olalım ki beraberken,yorulduğumuz zaman bitirmeye kıyamayalım.
Her neyse…
Bazen bakıyorum etrafa,baktıkça en güzel adamları kapmışlar diyorum,geç kalmışım.Mutlu olan insanlar görüyorum,merak ediyorum nasıl beceriyorlar mutlu olmayı? Sonra kapatıyorum gözlerimi. Gözlerim, benim yanaklarımdan yaşlar süzülürken, mutlu olan insanları görmeyi reddediyor.
Düşünsene,benim bir hayatım bile yok baş rolünü gururla oynamayı becerebildiğim,daha kötü ne olabilir? Ben,kendi yok oluşumu bile izlemekten kaçıyorum. En kötüsü, düştüm ve kalkmak istemiyorum.Artık hissedemiyorum. “Kalbim, cehennemin içinde bile üşüyor.”
Bir boşluk var olduğum yerde. İçini hiçbir şeyin dolduramayacağı bu boşlukla ben,yalnızlığa ezildim,yenildim mutsuzluğa.
Görmemek için gözlerimi kapasam bile görüyorum artık,yalnızlıktan yok bir kaçışım.
