beklemeyi alışkanlık haline getirmiş bir insanım.
o kadar çok ağlamışım ki
konduramıyorum yüzüme gülümeseyi
kederim kalemim olmuş
sitemim defter
acelem yok desem de
hayat bozuyor ezber
gücümün kalmayışı yorgunluktan mıdır
yoksa yükümün omuzlarıma ağır gelmesinden midir? bilmem.
aynı limanda bekleşip duran insanlarız.
güzel günleri getiren gemiler
karadenizde battı mı yoksa?
umudunu yitirme diyenlerde sustuysa
yaşamak daha zor gelir insana…
