Yine yokluğunun kazandığı bir güne uyandım bugün, geçen diğer günler gibi, tek farkı daha fazla kaybetmişliğim ağır basıyor zamanda. Bu yer çekimi beni deli ediyor. O kadar ağırlaştı ki kafam geçtiğim tüm yolların asfaltlarındaki çatlakları ezberledim. Yüzüm yüz bulamıyor ufukta seni aramaya. Zor… Çok zor yarım bir adamın anlaşılır ve anlamlı tam cümleler kurması, eksikliğini hissetmek uykusuzluktan yanan göz kapaklarımda. Zor, bilinçaltımın geçilmez duvarlarından seni çekip almak, hiç ummadık anda bir tarçın kokusunda sunar seni karşımda hayal misali, delirmek değil de sana sarılamamak yakar canımı. Gecenin bir yarısı bir hışımla uyanıp sesin yankılanır odamın duvarlarında, göğsüm daralmış nefes almak güç, o zaman anlarım seni sayıklamışım yine uykumda. Gittiğin günü en kötü, en berbat, en acı günüm sanmıştım, oysa nerden bilebilirdim ki seni sensizde sevebileceğimi her günün katlanarak daha acı geçeceğini. Yerin dibi yokmuş sevgili ben hala oraya varamadım, karanlığın sonu yokmuş…
