Duvardaki belli belirsiz izlere bakıp düşündü. ”Niye vardım diye ?”
Sadece kendisinin duyabileceği bir sesle mırıldandı: ”Kendi kendimin canını sıkmak için var olamazdım herhalde ?
Ya onun için varsam belki de hiçbir zaman var olmamıştım hep yoktum ! Gerçekten varmıydık ? Bir zamanlar … Ama şimdi yokuz.
Belki bir zamanlar da yoktuk sadece var olduğumuzu sanıyorduk. Sanmak ne garip kelime ! İçinde hem varı hem de yoku barındırıyor.
Peki ya beni ! Beni de böyle barındıracak bir kelime, bir cümle, bir paragraf, bir kitap, bir insan veya bir eşya var mıydı acaba ?
Sanmıyorum ben bile kendimde barındırmadım kendimi onlar niye barındırsınlar ki ?
İnsanın kendi kendini barındırmaması ne garip bir cümle ! Hem içinde kendin varken hem de içinde kendin yok.
”Sanırım ben” dedi. ”Bende tutunamadım ” Bunu söylerken aklına Oğuz Atay geldi ve şöyle devam etti :
”Belki bir Oğuz Atay değildik ama bizde tutunamadık !” dedi ve düşünceler deryasında kayboldu.
