O da bırakıp gitti beni, hiçbir şey söylemeden…
Tozu dumana katıp da gitti acımadan!
Güle güle demeden, elimi tutmadan…
Yapayalnız, öylece uzaklaştı.
Hoş, “Selam!” bile dememişti hayatıma girerken.
O ya anlamıyor musunuz “O”! Güvendiğim adam!
Başkalarını severken ben, omzuna sığındığım adam.
Başkaları için ağlarken ben, ismini hecelediğim adam.
Tam bulmuşken seni içimde, sen kaybettin kendinde beni.
Şimdi, burada, fısıldıyorum aya seni ne kadar çok özlediğimi.
Ne garip, acımıyor artık belki de acıtmıyor…
Ya da bağışıklık deniyor buna, her neyse işte.
Ben yatıyorum, iyi geceler!
Yalnız son bir şey var,
Seni seviyorum ben, gerçek olan bu.
Ne kadar devam eder bilmiyorum ama…
Seni içimde kaybetmeme izin verme olur mu?