Hep korkmuşumdur kendimi tüketmekten.
Ya da bir anlığına yok olmaktan
Mesela bırakmak istemezdim çocukluğumu
İstemedim de…
Hiç bırakmayacakmış gibi tuttum
O zincirlerimi
Parçaladı telleri ellerimi.
Direndim kanayana kadar.
Parmaklarım koptu sonra,
Teker teker…
Her birinin acısını hissettim içimde
Ama konuşmadım.
Sadece tutmaya devam ettim.
Ettim, ettim de…
Çoktan gitmişti benliğim tüm parmaklarımla.
Bu yüzdendir hayata olan kırgınlığım
Bu yüzdendir kimseye tutunamamam
Ama yazarım bak.
Parmaksızımdır hayata,
Tutunamam hiçbir yere,
Ama yine de yazarım.
Sarar tüm yaralarımı
Kaleminin kağıtta bıraktığı kurşun izleri.
Sonrası da…
Belki bir kaç damla tenturdiyot.
