Ne isteriz, neler dileriz geleceğine inandığımız vakitlerden?
Şu an izi bile olmayan mekan ve yabancı olacağına inandığımız insanlardan?
Herkes kendi için yaşar ama yalnızlık ağırlını taşımak istemez insan birini arar birilerini (dostlarını) bulduğunda.
Aramakta istemez,arayınca bulunmaz, bulunamamıştır bilir bunu.
Çıkmaz olarak değil çakılları ayıklanmış olan bir yol olarak görür bu çaba ya da çabasızlığı; aslında bu süzgeçten geçirilmiş bir ilerleyiş biçimidir.
Fazla seçenek olmaması; yolun dar olması zorluk getirsede doğruluğuda getirir yanında.
Gelecek hep mavi hep deniz kim varolur yanımda bilinmez ama ben yelkenimi hertürlü rüzgarla dans ettiririm. Hayal edebildiğim sürece okyanusun ışıklı yapışkanlarına da London Eyes’da ulaşırım.
Dünya insanlar için varsa ve insanlığım da hala devam ettiğine göre buraları ve daha nicelerini hissetmek, bilmek, solumak, kendime katmak hakkımdır. Hakkım olanı almaksa tarzım.
