Bu hayatın bana sundukları çok açıktı işte
Çalmayan bir telefon,
Asla hiçbir şey başaramayacağım hissi,
Sorunlu ilişkiler,
Önemsemeyen arkadaşlar,
Bolca acı.
Ve bunların beraberinde getirdiği ölme isteği
Bolca ölme isteği
Benimse hayattan almak istediğim çok şey vardı.
Yapışıp yakasına almaya çalışıyordum.
Her defasında kaybediyordum bu dövüşü
Dizlerim kanıyor,
Suratım dağılıyordu.
Bıkmıyordum.
İstememeliydim bu denli fazlasını
İçten içe biliyordum.
Bana çok sevgili tanrınızın biçtiği hayat buydu işte
Ne diye uğraşıyordum ki
Yapmaya çalıştığım devrim
Sadece benim canımı yakıyor
Kimsenin kulağına dahi ilişmiyordu.
Yazmak istiyor, yazıyordum.
Ama sadece bu işte
Eğer yazdıklarınızı kimse okumuyorsa
Onların, siz konuşurken ağzınızın kapatıldığı an dedikleriniz kadar etkisi vardı
Havada asılı kalıyordu o lanet sözcükler birisi onları fark etmeyince.
Dışarı çıkınca verdiği etkisizliği içimde de verseydi ya!
Kemirip durmasaydı içimi böyle harfler.
Kalem öldürür demediniz ki siz
İçme dediniz sigarayı, bırak içkiyi
Kalem öldürür deseydiniz
Tanrının sana sunduğundan fazlasını istemek öldürür deseydiniz.
Sen acı çekip onları kimseye anlatamayacak kadar
Değersiz bir yazarsın deseydiniz ya bana!
Lakin ben yazar bile değilim.
Unutmuşum bir müsveddeden ibaret olduğunu yazdıklarımın
Unutmuşum onların değerli olmadığını
Şu popüler kültür oyuncakları kadar bile değeri olmadığını
Unutmuşum işte yayınevlerinin ve insanların beni kale almadığını
Şiir okunmayan bir çağa getirilip şiir aşkıyla yandığımı
Affedin.
Söyleyebileceğim tek şey bu
Beni affedin dizelerimi size dokundurmak istedim
Affedin ne olur yazdıklarımı görün istedim.
Affedin beni zaten dünyaya bir bakıp ölecektim
Şiirlerim yaşasın istedim.
Beni bunun için affedin.
Birisi olmak istedim, tanrının verdiği hayattan uzak
Birisi olmak istedim acınıza ortak
Olamadım, affedin.
