Bazı melodiler vardır ki zaman kavramından söküp çıkartır insanı. O melodiler özeldir, paylaşılmaz, velev ki sırdır. Genellikle o hapsolunmuş, zindandaymış hissine boğulunca yaşanır. Serapmışcasına başlar ve içine iyice çekince; gezdirir, gezdirir ve tefekkürün doruklarında solursun nefesini…buz gibidir. Yürek yakan bir soğuk, üşütmeyen. Yine… İçimi kıpır kıpır eden bir neş’enin lezzetiyle sarhoş olmaktan bahsedip durmuşum. Güneş, yemyeşil kırsalın yamacındaki yüksekçe dağın ardına batarken, turuncunun ve pembenin ruhu en cezbeden tonu ile gökyüzünü, bulutları aydınlatıyordu. Sevdiğimi fark ettim sonrasında, doğayı ve doğanın sanatkârını.
