narin kağıtlara zarif dizeler yazmam
kalemimin ucunda bir iğne tutarım
her dizenin başında kafa yorarım
kimi zaman içimi kaplar sıcak bir sevinç
kimi zaman Sahra’da gece kesilirim
insan dediğin de böyledir işte azizim
kalp çarpıntılarından hallice
dönüp durur aynı çemberde
zarif dizeler zayıftır bunun tasvirine
hiddet ve akılla çaresi bulunur elbet
aklıyla değil gönlüyle yazanı
tarih de unutur elbet
