Acı ve korku birbirimize yaklaştırır bizi.
Ne zaman hangi duruma kiminle aynı duyguları hissetsek o zaman kendimizi daha rahatlamış hissediyoruz.
Özellikle acılarımızda başkasının aynı acıyı gördüğünü hissettiğimizde ona kendimizi daha da yakın hissedip daha çok bağ kuruyoruz. Konuşurken sürekli nasıl da aynı yollardan geçtiğimizi paylaştıkça içimiz biraz olsun rahatlıyor.
Yalnız olmadığını bilme rahatlığı bu.
Başkasının acısına sevinme değil asla.
Başına her kötü bir şey geldiğinde sanki yalnızca senin başına geliyormuş gibi hissediyorsun fakat 8 milyarlık dünyada bir durumun ya da kaybın sadece senin başına gelmesi mümkün değil.
Aslında şu koronavirüs günlerinde en çok öğrendiğimiz şeylerden biri birbirimize gerçekten acının ve korkunun bizi birbirimize yaklaştırdığı oldu. Eğer korkumuz da acımız da aynıysa aynı yerden bakabiliriz birbirimize.
Denemeliyiz bakmayı… Hepimizin daha iyi hissedebilmesi için buna çok ihtiyacımız var.