Edebiyata Dair

Sen kırmızısın diye mahcup bu şehir,başka şehre aitsin diye mahzun.Sen saçlarını savurursan hırçın,edalı bakış atsan durgun. Sen güzde yaşarken müzeyyen bu şehir,baharda gülümserken mülevven.Sen zamansız büyürken yaşlanır,üzülürken her zerresi başkaldırır.…

Artık son bulmalı bu kargaşa.Çatımda potinlerden bir mezar,Ayaklarım çıplak çakıl taşlarında.Savruluyor tohumlarım,Tutamıyorum avuçlarımda.Ağrıdı yine nasırlarım,Direniyorum ama duramıyorum ayakta.İçime esiyor sanki rüzgar,Aldığım nefes kasırga oluyor ağzımda.Her baktığımda neden gri bu sema…

birkaç kağıt masamda duvarda göz gözü görmüyor ben yalnızca ellerimi görüyorum alabildiğine lacivert korkuyorum karşımda ayna ben ise yokum yansımada sensin işte buradasın senin mürekkebin oradaki akıttığın her zerre fütursuzca…

Bak orada şems. O beklerken gözlerini... Tutunduğun bulutlardan, Yağmur olup akacaksın. Üstelik hiç bilmeden.

Bir saksı düşürdün pencerenden Dağılan toprak parçaları oldun Bu sana annenin aldığı son siklamen Bilirim,vurdukça hasret başucuna koyduğun Koşturuyorsun şimdi oradan oraya Yine aynı adımı attın Deliriyor içindeki tüm bakaya…

Bu karantina günlerinde insan normalde yaptığı her şeyden sıkılıp başka şeyler deniyor. Mesela geçen gün satrancı sevdiğimi öğrendim. Hemen ardından bu oyunda iyi olmadığımı da tabi… “Virüs, her ne kadar…

Perdeyi çektim, Nedense ışıldayanın zihnim olmasını seçtim. Bu kez zifiri aydınlıktı cümlelerim. Üstelik bunca karanlığa rağmen , Renklere sizden daha doygundu gözlerim. Anılar oldu kelimelerim, Durum buyken beklemedim besteledim, İşte…