Nasıl da anlamını yitiriyor giderken bıraktığımız öfkeyle karışık kırgınlıklarımız.
Yerini kalp ağrısı alıyor mazinin.
Kaçamak bakışlarla kovalıyoruz özlemin yürek burkan kederini.
Yaşanılanın yüzü suyu hürmetine susarak anlaşıyoruz.
Adımıza yazılmamış şarkılarda birbirine değiyor yaralarımız.
Görmemek, duymamak da kar etmiyor.
Kelime israfı artık her söz.
Dönüşü yok, bileti sonsuz yolculuklarımız…
