Ben nasıl bir “ben”im ki,
Benim dünyamda insanlar aç, insanlar katlediliyor,
insanlar korkunç bir karanlığın içine düşmüş…
Ben nasıl bir “ben”im ki, her yerde haksızlık,
adaletsizlik almış başını gitmiş…
Ben nasıl bir benim ki,
Sürekli haykırıyorum da, dinlemek istemiyorum…
Açsak, yorgunsak, al kan içindeysek eğer
kabahat yine “ben”im…
Ben nasıl bir insanım?
İnsan mıyım? Beşer mi?
Sahi “insan” demek nedir?
Ne farkı vardır ki,
taştan, topraktan
kendini farklı zannetmekten öte?
oysa hepimiz aynıyız…
Ah… Bu vicdan!
Buralarda bir yerde olacaktı;
Bildiniz mi?
vicdan dediğin nedir ki ?
bir kelime mi yoksa bir terim mi ?
yok hayır aslında insanlığın bir gereği,
peki biz kullanıyor muyuz o kalbi ?
Kalp dediğin de sadece bir et parçası mı ki?
Nerede hissetmen gereken o sevgi ?
Hiç sordun mu kendine merhamet nedir diye ?
vicdan dediğin acaba öldü mü sence…
Nedir bu bencillik böyle?
Niye bu açgözlülük?
Neden bu susmak?
Korku krallığında yaşıyoruz korku!!!
Canavarlar sarmış etrafımızı
ve biz kral çıplak diyemiyoruz,
açamıyoruz ağzımı!!!
Nereye bu gidişat…
Nerede biter bu yolun sonu ?
Sorduk mu hiç acaba,
yürüdüğümüz hayır bir yol mu ?
Not: Şiirin orjinali Özgü Elvan Yılmaz’a aittir. Ben sadece ekleme yaptım üstüne biraz. Teşekkür ederim dostum bu şiir için.
Aslı için : https://ozguelvanyilmaz.wordpress.com/