Sessizlik

İnsan seslerinin ağaç boylarını geçtiği şu yıllarda

Kafamı alıp betona vuruyorum

İsyan türkülerinin bestelendiği mimsiz medeniyete

Kendi ellerimle kulaklarımı veriyorum

Saflarımın bozulduğu rengarenk gözlerimde

Ağlanacak halime gülüp duruyorum

Kan damlalarının insanları yaşatmadığı zengin sofralarında

Daha çok yemek yiyip kas yapıyorum

Kalbimin uzaktan hoş göründüğü senin gözlerine

Cahilliğimi sokup çıkarıyorum

İnsanların birbirinden kaçtığı şu garip yerlerde

Hayvanları kol kola verirken görüyorum

Taşların ikiye ayrıldığı yanardağ kıvılcımlarında

Kalbimin yerini yoklayıp,unutuyorum

Uzaktan sesi hoş gelen bir türküyü dinler gibi

Kendime yaklaştıkça çömeliyorum

Bütün insanların birbirine cahil dediği şu asırda

Dilimi gömecek kitaplar arıyorum

Kendilerine yaptığı zulmü normal gören medeni insanlara

Osmanlı mutfağından kılıçlar veriyorum

İnsan seslerinin birbirine karışıtığı dar gözeneklerde

Çocuk gülüşmelerine kızanları bir bir eliyorum

Vatanımın yoksul olduğu kardeşlik duygusunu

Bir ağacın tepesine çıkıp kucaklıyorum

Hakiki insanları ararken ellerimde

Kafamı bir toprağa bir de semaya hareket ettiriyorum

Ve en sonunda her zaman yapmam gerekeni yapıp

Sonsuz kitaplara dalıyorum