Sonunda anladım İnsan ta kendisi şeytanın Karmaşık bir sürecin yamacındayken Nefsim kulaklarıma öfke fısıldıyor Sorgusuz aklım karışıyor birden Elimde olmaksızın Ve peşinen sorguluyorum korkularımı Hangi dağın etekleri daha barışçıl, Hangi ova anlar beni, En tarafsız olanı hangi deniz, Hepimiz, ne kadar insanız ki biz? Kendi adıma konuşmam gerekirse Tereddütsüz içim yanmalı bir masumun ölümüne Dürüstlüğe şapka çıkarmalıyım Emeğin önünde saygıyla eğilmeliyim Öğretmeliyim herkese ayrımcılık ne denli acımasız Sevmeliyim kuşu, ağacı, taşı, toprağı ve insanı Kucaklamalıyım herkesi gönlümce Her şeyin ötesinde ve çıkarsız.
