Ve sonra hüzünden kapımı kırıp o girdi içeriye,
Öylece baktı gözlerime,
Kırılmışlıklarımdan okşadı,
Derin uykudaki heyecanımdan çekti beni,
Nazikçe soydu ve renkler giydirdi,
Kararmış yanım aydınlandı,
Unuttuğum anılarım canlandı,
O, beni boğulmaktan kurtaran Antidepresanımdı,
Düştükçe düşen beni,
Kendini deştikçe deşen beni,
Aksini asla düşünmedim,
Beni tekrar parlattı, bir güneş gibi parlattı,
Onu görmek istedim,
Sadece onu,
Sonra hislerine odaklandığımda huzuru gördüm,
Böylece bir müddet huzurla sarmaş dolaştım,
Alışmışlığın sarhoşluğunu yaşıyordum,
Birden çekip gitti,
O gitti, beni göğün üzerinde gezdiren gitti,
Düşlerimden düştüm,
Düşlerimle küstüm,
Oysa o beni götürmek için gelmişti,
Böyle inanmıştım,
Gerçek olmayacak kadar iyi miydi?
Rüya mıydı?
Buraya ait değilmişim gibi geliyor,
Dahası sadece acı veriyor.
